چرا تلویزیون‌های پلاسما از بازار غیب شدند؟

تلویزیون‌های پلاسما یک زمانی به شدت سر و صدا به پا کرده بودند اما با وجود کیفیت تصویر خوبی که در آن دوران ارائه می‌دادند، در حال حاضر، دیگر تلویزیون‌های پلاسما در سطح بازار یافت نمی‌شوند. واقعا چرا تلویزیون‌های پلاسما به یکباره از حوزه‌ی فناوری کنار گذاشته شدند؟ در این یادداشت ضمن بررسی این موضوع و علت ناپدید شدن این مدل تلویزیون‌ها، به شما کمک می‌کنیم که اگر قصد خرید یک تلویزیون پلاسما را در سر داشته‌اید، به جای این نوع تلویزیون چه محصول دیگری را می‌توانید خریداری کنید.

چگونه یک تلویزیون پلاسما کار می‌کند؟

قبل از این‌که در رابطه با این موضوع حرف بزنیم که چرا سازندگان چند سالی است که علاقه‌ای به تولید تلویزیون پلاسما ندارند، ابتدا درباره‌ی مکانیسم کار تلویزیون‌های پلاسما صحبت می‌کنیم.

محصولات پلاسما برای نمایش تصویر، گازهایی را منتشر می‌کنند که وقتی با الکتریسیته شارژ می‌شوند، از خود نور منتشر می‌کنند. اکثر این نورها، جزء نورهای فرا بنفش طبقه‌بندی می‌شوند که به صورت پیش فرض نامرئی هستند. با این حال وقتی این نورها به سلول‌های فسفر می‌خورند، به نور مرئی تبدیل شده و تصاویری را که روی پنل صفحه نمایش پخش می‌شود از این طریق ساخته می‌شود. هر پیکسل در تلویزیون پلاسما، شامل سه سلول فسفر است؛ قرمز، سبز و آبی. این رنگ‌های اصلی در ترکیب با یکدیگر تلاش می‌کنند تا رنگ‌های مشخصی که نیاز است در تلویزیون پخش شود را خلق کنند.

بنابراین، محصولات پلاسما، خودشان نورهای خاصی را تابش کرده و نیازی به نور پس زمینه نداشته‌اند. این مسئله باعث شده تا محصولات پلاسما برتری «نسبت کنتراست» داشته باشند و این تلویزیون‌ها می‌توانستند برخی از پیکسل‌ها را زمانی که نیاز به رنگ سیاه بود خاموش کنند. کیفیت تصاویر در این نوع تلویزیون‌ها در آن دوران به شدت عالی بود.

از طرفی دیگر، تلویزیون‌های پلاسما زمان پاسخ بسیار سریع، نرخ تازه‌سازی بسیار بالا و زاویه‌ی تماشای به شدت معرکه‌ای را ارائه می‌دادند. تمامی این ویژگی‌ها موجب شد تا محصولات پلاسما ارزش خرید بسیار بالایی نزد مشتری داشته باشند.

مشکل کجا بود؟

با وجود این‌که محصولات پلاسما چند نکته مثبت داشته، این نوع تلویزیون‌ها فرسنگ‌ها از یک محصول بی‌نقص فاصله داشته‌اند. برای مثال، صفحات این نوع تلویزیون، روشنایی آن چنان زیادی نداشته و به همین سبب این نوع تلویزیون بیشتر برای فضاهای تاریک مناسب بود. بهترین تلویزیون‌های پلاسما در بهترین حالت ۱۰۰ نیت روشنایی را در یک تست پنجره‌ی ۱۰٪ ارائه می‌دهد. در مقایسه، تلویزیون‌ها با نور پس‌زمینه‌ی LED به شدت مدرن می‌تواند بالغ بر ۱۰۰۰ نیت روشنایی داشته باشند.

محصولات پلاسما همچنین مستعد حفظ موقت و دائمی تصویر یا پدیده‌ی سوختن بودند. با این حال، حداقل این مشکل با توجه به دوره‌ی تکامل فناوری پلاسما کمتر شد. از دیگر مشکلات محصولات پلاسما، مصرف برق و از طرفی دیگر تولید گرما بود. این تلویزیون‌ها به برق زیادی برای کار نیاز داشتند و همچنین فن‌های داخلی متعددی در این تلویزیون‌ها باید تعبیه می‌شد تا دستگاه خنک باقی بماند. ایراد آخر این نوع محصولات در این مسئله نهفته بود محصولات پلاسما با این‌که نسبت به تلویزیون‌های CRT سبک‌تر و نازک‌تر بودند، همچنان این تلویزیون‌ها سنگین و ضخیم محسوب می‌شدند.

با وجود نقاط منفی موجود در محصولات پلاسما، همچنان خریدارانی پیدا می‌شدند تا محصولات پلاسما را تهیه کنند؛ چراکه این نوع تلویزیون‌ها در مقایسه با تلویزیون‌های LCD با نور پس‌زمینه معایب مشابهی داشته‌اند که برای مثال می‌توان به مصرف برق زیاد و ضخامت پنل تلویزیون اشاره کرد.

با ظهور نور پس‌زمینه‌ی LED همه چیز تغییر کرد. تلویزیون‌های LCD با نور پس زمینه‌ی LED، بعدها به تلویزیون‌های LED مشهور شدند. تلویزیون‌های LED از لحاظ ابعاد صفحه نازک‌تر بوده و مصرف برق کمتری هم داشته‌اند. البته، نمونه‌های ابتدایی از تلویزیون LED در مقایسه با محصولات پلاسما از لحاظ کیفیت تصویر و زوایای صفحه ضعیف‌تر بودند اما باید اعتراف کرد که معایب تلویزیون‌های پلاسما نسبت به مزیت‌های دیگر باعث نمی‌شد تا مشتری به سمت خرید تلویزیون‌های پلاسما علاقه و رغبتی نشان دهد.

آخرین ضربه به تابوتِ محصولات پلاسما، ظهور تلویزیون‌های OLED و ۴K در سطح بازار بود

آخرین ضربه به تابوتِ محصولات پلاسما، ظهور تلویزیون‌های OLED و ۴K در سطح بازار بود. سازنده‌های تلویزیون پلاسما متوجه شدند که ساخت تلویزیون‌های پلاسما ۴K به وقت و سرمایه‌ی به شدت زیادی نیاز دارد و واقعا برای سازنده‌ها این نوع سرمایه‌گذاری صرف اقتصادی نداشت. از طرفی دیگر، تلویزیون‌های OLED اکثر مزیت‌های موجود در محصولات پلاسما را بدون هیچ مشکل دیگری به مشتری ارائه می‌دهند.

در سال ۲۰۱۴ بود که سازندگان و کمپانی‌های مطرح تولید تلویزیون رسما ساخت محصولات پلاسما را رها کرده و صرفا روی ساخت تلویزیون‌های LED و OLED تمرکز کردند؛ دو نوع فناوری جذاب و هیجان‌انگیزی که هنوز بعد از این همه سال توانسته نظر مثبت مخاطبین را به دنبال داشته باشد.

بهترین جایگزین‌ها نسبت به تلویزیون‌های پلاسما

تلویزیون‌های OLED به نوعی دنباله‌روی معنویِ محصولات پلاسما محسوب می‌شوند و مزیت‌های بسیار حائز اهمیتی را به دنبال دارند. برای مثال، تلویزیون‌های OLED پیکسل‌های خود-منتشرکننده‌ای شبیه به محصولات پلاسما دارند. بنابراین، این محصولات می‌توانند یک نسبت کنتراست نزدیک به بی‌نهایت را داشته باشند؛ چیزی که روی محصولات پلاسما اصلا امکان‌پذیر نبود. در حالی‌که محصولات پلاسما می‌توانند سیاهی عمیقی را با خاموش کردن برخی پیکسل‌های خاص تولید کنند، همیشه یک مقدار شارژ در پلاسما وجود دارد که موجب می‌شود تا برخی پیکسل‌های باقی‌مانده، حالت درخشان داشته باشند. در نتیجه، یک تلویزیون پلاسما نمی‌تواند رنگ سیاه بی نقص و کاملی را تولید کند.

تلویزیون‌های OLED شبیه به محصولات پلاسما زوایای تماشای عالی و زمان پاسخ سریعی را ارائه می‌دهند. همچنین، محصولات OLED روشنایی به مراتب بیشتر و ابعاد صفحه‌ی نازک‌تری را دارند.

متاسفانه، پدیده‌ی سوختگی در تلویزیون‌های OLED هم یک نقطه‌ی منفی مهم تلقی می‌شوند. اگرچه، به دلیل پیشرفت‌های حائز اهمیت فناوری OLED و وسایل محافظت‌کننده‌ی مختلف در تلویزیون‌ها، عامل سوختگی دیگر یک مشکل بسیار بزرگ برای خریداران تلویزیون تلقی نمی‌شود.

روی هم رفته، اگر شما قصد داشته‌اید تا یک تلویزیون پلاسما را خریداری کنید، تلویزیون‌های OLED بهترین گزینه‌های پیش رو برای خرید محسوب شده و به مراتب بهتر از محصولات پلاسما هستند. با این اوصاف، تلویزیون‌های OLED گران قیمت‌تر از تلویزیون‌های LED به شمار می‌روند. به همین دلیل، اگر شما بودجه‌ی محدودی را در اختیار دارید، شما می‌توانید تلویزیون LCD را به جای یک محصول OLED یا LED خریداری کنید. برخلافِ تلویزیون‌های LCD در زمان عرضه‌ی محصولات پلاسما، تلویزیون‌های LCD مدرن، نسبت کنتراست بهتری را با توجه به نور پس زمینه‌ی Mini-LED و فناوری Full-array local dimming ارائه داده و زمان پاسخ سریعی را دارا هستند.

منبع: howtogeek