دانشمندان در پژوهشی تازه عنوان می‌کنند که ماه ممکن است برخی از سنگ‌های ناهید را در خود جای داده و کلید علمی گذشته‌ی رمزآمیز این سیاره را در خود پنهان کرده باشد.
به عقیده‌ی دانشمندان، زمین و سیاره‌ی ناهید در زمانی بسیار شبیه به یکدیگر بوده‌اند؛ اما سپس اتفاقی افتاد که آن را به سیاره‌ای با اثر گلخانه‌ای شدید تبدیل کرد. اکنون پژوهش‌های تازه نشان می‌دهد که شواهد شیوه‌ی انجام این تغییر، ممکن است در کپسول‌های زمانی سنگی روی ماه که بر اثر برخوردهای قدیمی به آن‌جا منتقل شده است، وجود داشته باشد.
«ساموئل کابوت» (Samuel Cabot) دانشجوی تحصیلات تکمیلی دانشگاه ییل و نویسنده‌ی اصلی پژوهش تازه در بیانیه‌ای گفت: «ماه مکانی ایمن برای نگهداری سنگ‌های باستانی فراهم می‌کند. هر چیزی از ناهید که بر روی زمین فرود آمده باشد، به دلیل فعالیت‌های زمین‌شناسی احتمالا در عمق بسیار زیاد دفن شده است. اما این سنگ‌ها در ماه بهتر حفظ می‌شوند.»
کابوت و همکار او، در پژوهش تازه تحلیل کردند که چگونه تأثیرات روی ناهید اولیه می‌توانسته کپسول‌های زمین‌شناختی را به ماه بفرستد. روندی که به طور قابل ملاحظه‌ای کند شده است. اما میلیاردها سال پیش تأثیرات نیرومندتر از امروز بوده و به دلیل الگوهای ترافیکی ذاتی بخش درونی منظومه‌ی شمسی سیارک‌هایی که به ناهید برخورد می‌کرده، سریع‌تر از آنچه به زمین برخورد می‌کرده، حرکت می‌کرده‌اند.
در عین حال دانشمندان تصور می‌کنند که ممکن است ناهید با جو نازک‌تر از کربن دی‌اکسید غلیظ فعلی و شاید حتی اقیانوس‌های آب مایع در سطح سیاره، بسیار شبیه زمین امروز بوده باشد.
جدا شدن سنگ‌ها از ناهید
به گفته‌ی محققان این شرایط به این معنی است که وقتی یک شهاب‌سنگ بزرگ فرضی به سیاره برخورد می‌کرده، بقایای آن می‌توانستند از جو زهره فرار کنند؛ چیزی که امروزه غیرممکن است. اگر این اتفاق می‌افتاد، آوارهای آن می‌توانسته‌اند نشانه‌های زمین‌شناختی اقیانوس‌های احتمالی آن زمان ناهید را در خود داشته باشند.
رسیدن سنگ‌ها به ماه
موضوع بعدی رسیدن این سنگ‌ها به ماه است. طبق مدل دانشمندان از چیدمان مداری، مواد زهره باید به طور پیوسته به همسایگی زمین و ماه برسند. پژوهش آن‌ها نشان می‌دهد که از هر ۱۰ هزار قطعه سنگ که بر اثر برخورد از ناهید خارج می‌شوند، حدود هفت عدد باید روی ماه فرود آمده باشند.
حفاظت از سنگ‌ها
البته که روی ماه، بدون بودن صفحات تکتونیکی یا فرسایش بادی، همه‌ی چیزهایی که به سطح برخورد می‌کند، باید هنوز در جایی وجود داشته باشد. هرچند ممکن است بر اثر برخوردهای بعدی دفن یا قطعه‌قطعه شود. به عقیده‌ی پژوهشگران، از نظر تئوری مأموریت‌های آینده به ماه مانند برنامه‌ی آرتمیس یا حتی در حالت ساده‌تر تجزیه‌وتحلیل اضافی نمونه‌های آورده شده توسط مأموریت‌های آپولو، می‌تواند مواد ناهید را روی ماه نشان دهد.
چندی پیش بود که دانشمندان وجود فسفین را که از نشانه‌های احتمالی حیات است در جو ناهید تشخیص دادند. اما طبق این پژوهش تازه که در نشریه‌ی Planetary Science Journal پذیرفته شده است، سنگ‌های ماه هم می‌توانند داستان سیاره‌ی ناهید را از روشی متفاوت با آنچه تا کنون مطالعه شده، بیان کنند.
«گروگوری لافلین» (Gregory Laughlin) ستاره‌شناس دانشگاه ییل و یکی از نویسندگان پژوهش تازه گفت: «یک قطعه‌ی باستانی ناهید شامل اطلاعات زیادی است. تاریخ ناهید با مباحث مهم علوم سیاره‌ای از جمله هجوم سیارک‌ها و ستاره‌های دنباله‌دار در گذشته، تاریخ جوی سیارات درونی منظومه‌ی شمسی و فراوانی آب مایع گره خورده است.»
عکس کاور: طرحی گرافیکی از برخورد یک قطعه سنگ ناهید به ماه
Credit: Sam Cabot
منبع: Space
