بررسی خشن‌ترین فیلم‌های سینمایی و به شکل کلی‌تر بررسی خشونت در سینما از جمله موضوعاتی بوده که از دیرباز مورد توجه علاقه‌مندان این حوزه قرار داشته است. در این مقاله قصد داریم با معرفی ۲۰ فیلم از میان خشن‌ترین فیلم‌های سینمایی بیشتر به این موضوع بپردازیم.
تقریبا از زمانی که سینما به عنوان یک صنعت پا گرفت علاقه به خشونت نیز در فیلم‌ها مشهود بود. پیش از آنکه قوانین سخت‌گیرانه سد راه خشن‌ترین فیلم‌های سینمایی شوند مخاطبان شاهد صحنه‌هایی بودند که با استانداردهای سال‌های بعد جور در نمی‌آمد.
فیلم‌هایی همچون «سرقت بزرگ قطار» (The Great Train Robbery) ساخته سال ۱۹۰۳، «تولد یک ملت» (The Birth of a Nation) ساخته سال ۱۹۱۵ و «تعصب» (Intolerance) ساخته سال ۱۹۱۶ همه از جمله آثاری بودند که میزان تکان‌دهنده‌ای از خشونت را پیش چشم مخاطب می‌آوردند.
برقراری نظامنامه تولید تصاویر متحرک که به کد هیز (Hays Code) نیز مشهور است اوضاع را کاملا تغییر داد و قواعد سخت‌گیرانه‌تری را درباره آنچه مجاز است روی پرده نمایش داده شود، وضع کرد. با رسیدن به جنگ جهانی دوم به این دلیل که هالیوود قصد داشت دشمنان آمریکا را تا حد ممکن شیطانی نشان دهد راه برای استفاده بیشتر از خشونت در آثار جنگی کمی باز شد.
در نهایت دهه ۱۹۶۰ زمانی بود که استانداردهای اخلاقی گذشته هالیوود و قواعد سانسور فیلم‌ها تغییر کرد و براساس قوانین جدید رده‌بندی سنی جایگزین اصول قدیمی شد. تغییر قوانین در کنار پیشرفت‌های تکنولوژی دست فیلم‌سازان را در استفاده از خشونت به شکل گسترده‌تری باز گذاشت. یکی از اولین فیلم‌هایی که از گشایش‌های مذکور بهره برد «بانی و کلاید» (Bonnie and Clyde) به کارگردانی آرتور پن بود.
از سال‌های پایانی دهه ۱۹۶۰ تا به امروز هالیوود آثار پرخشونت متعددی تولید کرده و سینمای جهان هم در این زمینه دست کمی از صنعت سینمای آمریکا نداشته است.
در فهرست خشن‌ترین فیلم‌های سینمایی تلاش شده با انتخاب ۲۰ فیلم، هم به سینمای خشن کشورهای مختلف پرداخته شود و هم به دهه‌های مختلف تاریخ سینما. فیلم‌های خشن انتخاب‌شده از نظر زمان تولید سال ۱۹۶۹ تا ۲۰۱۱ را در برمی‌گیرند و از کشورهای متعددی همچون آمریکا، ایتالیا، هنگ کنگ، فرانسه، کره جنوبی، صربستان و اندونزی انتخاب شده‌اند.
فیلم‌های خشن این فهرست از ژانرهای گوناگون‌اند؛ تعدادی‌شان از نظر هنری بسیار تحسین شده‌اند و برخی دیگر به دلیل جنجال‌برانگیزی و حاشیه‌سازی مورد توجه بوده‌اند. حاشیه‌هایی که باعث شد بعضی از آن‌ها امکان نمایش در کشورهای مختلف را از دست بدهند.
هشدار: ممکن است مرور محتوای خشونت‌آمیز بعضی از آثار این فهرست، باعث آزردگی مخاطب شود.
۲۰- یورش: رستگاری (The Raid: Redemption)
کارگردان: گارث اونس
بازیگران: ایکو اویس، جو تسلیم، دونی آلامشیاه
سال ساخت: ۲۰۱۱
کشور تولیدکننده: اندونزی
فیلم سینمایی «یورش: رستگاری» را می‌شود با جملاتی کوتاه خلاصه کرد: «وقتی جایی برای فرار یا پنهان‌شدن نداری باید برای مرگ و زندگی بجنگی.»
این فیلم رزمی اندونزیایی که پیش از این در فهرست بهترین فیلم‌های رزمی هم به آن اشاره کرده‌ایم توسط گارث اونس کارگردانی شده و ایکو اویس در آن به ایفای نقش پرداخته که پیشتر هم سابقه همکاری با همین کارگردان را در کارنامه دارد.
داستان فیلم در رابطه با یک گروه از نیروهای ویژه پلیس است که برای بازداشت یکی از بزرگان مافیای مواد مخدر به یک ساختمان فرستاده می‌شوند. اما به دلیل وقایعی که رخ می‌دهد و گرفتاری در ساختمان مجبور می‌شوند برای زنده‌ماندن مبارزه کنند.
فیلم از آن دست آثار مهیجی است که با صحنه‌های اکشن و مبارزه‌های خشن‌اش حجم قابل توجهی آدرنالین در خون‌تان به گردش می‌اندازد. یک بررسی دقیق از فیلم نشان می‌دهد مخاطب در طول مدت پخش فیلم شاهد مرگ خشونت‌بار بیش از ۱۰۰ نفر خواهد بود. دنباله این اثر سینمایی هم در سال ۲۰۱۴ و تحت عنوان «یورش ۲» اکران شد.
۱۹- به گورت تف می‌کنم (I Spit on Your Grave)
کارگردان: مئیر زارکی
بازیگران: کامیل کیتون، اران تابر، ریچارد پیس
سال ساخت: ۱۹۷۸
کشور تولیدکننده: آمریکا
فیلم سینمایی «به گورت تف می‌کنم» که مدت‌ها بعد در سال ۲۰۱۰ نیز بازسازی شد از آن دست آثاری بود که در اواخر دهه ۱۹۷۰ نمایشش در چندین و چند کشور جهان ممنوع شد.
به گورت تف می‌کنم اثر جنجال‌برانگیزی بود؛ فیلمی که شیفتگان سرسخت خود را یافت اما مورد نفرت بخش دیگری از مردم قرار داشت.
جنیفر با بازی کامیل کیتون یک نویسنده اهل شهر نیویورک است؛ او برای کار روی رمان جدیدش به کلبه‌ای در شمال شهر می‌رود. جنیفر در آن حوالی با چهار مرد روبرو می‌شود؛ چهار مرد شروری که به او تجاوز کرده و سپس رمانش را نابود می‌کنند. جنیفر چند روز بعد هنگامی که حالش کمی بهتر شده خشمگین از آنچه بر سرش آمده تصمیم به انتقام‌جویی می‌گیرد.
با مرور کلیتی از داستان فیلم به نظر نمی‌رسد که با فیلمی چنین جنجالی و نفرت‌برانگیز طرف باشیم که امکان نمایش در بعضی کشورها را پیدا نکرده باشد. پس باید اشاره کنیم که دلیل واکنش‌های جنجالی شدت خشونت و نمایش صحنه‌های تعرض است که حدودا ۳۰ دقیقه از فیلم را به خود اختصاص داده.
به این ترتیب طبیعی به نظر می‌رسد که بعضی از مخاطبان تحمل این خشونت طولانی مدت و صحنه‌های آزاردهنده را نداشته باشند و به همین دلیل هم نسبت به اثر احساس نفرت داشته باشند. هنگام اکران فیلم بحث و گفت‌وگوهایی هم در همین زمینه شکل گرفت و برخی معتقد بودند فیلم برای مخاطب پیامدهای اخلاقی آزاردهنده‌ای دارد.
فیلم سینمایی به گورت تف می‌کنم در میان هواداران حقوق زنان هم اثر چالش‌برانگیزی بوده. بسیاری فیلم را واجد زن‌ستیزی ارزیابی کرده‌اند در حالی که گروه دیگر معتقدند اگر همه فیلم تا پایان آن دیده شود ماجرا کاملا برعکس است.
در واقع برخی معتقدند کارگردان فیلم تلاش کرده اثری بسازد که خشونت اعمال‌شده بر زنان را از طریق نمایش شدید و تند این خشونت درون فیلم به شکل آزاردهنده‌ای نمایش دهد. با این وجود بخش دیگر فیلم که داستان انتقام است نشان می‌دهد با فیلمی زن‌ستیز طرف نیستیم. به این ترتیب طولانی‌بودن و ترسناک‌بودن صحنه‌های پرخشونت فیلم هم به شکل تعمدی در نظر گرفته شده تا دردناکی ماجرا بیش از پیش برای مخاطبان ملموس شود.
۱۸- شوگان قاتل (Shogun Assassin)
کارگردان: کنجی میسومی، رابرت هیوستون
بازیگران: تومیسابورو واکایاما، کایو ماتسو، آکیجی کوبایاشی
سال ساخت: ۱۹۸۰
کشور تولیدکننده: ژاپن، آمریکا
گرچه ممکن است داستان یک سامورایی که شمشیر می‌کشد و سر قربانیانش را از تن جدا می‌کند به مذاق بعضی مخاطبان خوش نیاید اما فیلم سینمایی «شوگان قاتل» یک اکشن جذاب پرخون و خشونت است که طرفداران جدی خاص خود را دارد. با این حال یکی از نقدهایی که به اثر وارد شد تغییراتی بود که برای مخاطب آمریکایی در آن اعمال شده بود. فیلم دوباره تدوین شد، به انگلیسی دوبله شد، موسیقی جدیدی در آن به کار رفت و با این مقدمات روانه اکران آمریکا شد.
اما اهمیت ساخت شوگان قاتل مواجه‌کردن مخاطبان آمریکایی با یک مجموعه خشن از فیلم‌های سامورایی بود. در واقع فیلم شوگان قاتل بخشی بود از مجموعه «گرگ تنها و توله» (Lone Wolf and Cub) که یک مجموعه مانگای ژاپنی است و از آن ۶ فیلم، چند نمایشنامه و یک سریال تلویزیونی اقتباس شده است.
شوگان قاتل برای اکران در آمریکا با ترکیب ۱۲ دقیقه از قسمت اول مجموعه گرگ تنها و توله یعنی «گرگ تنها و توله: شمشیر انتقام» (Lone Wolf and Cub: Sword of Vengeance) و بخش عمده‌ای از قسمت دوم مجموعه یعنی «گرگ تنها و توله: کالسکه بچه در رودخانه استوکس» (Lone Wolf and Cub: Baby Cart at the River Styx) ساخته شد.
داستان فیلم درباره اوگامی ایتو و پسرش دایگورو است؛ او در حالی که پسرش را در یک کالسکه کوچک با خود حمل می‌کند در مناطق مختلف پرسه می‌زند و به دنبال مشاغلی به عنوان یک سامورایی می‌گردد. اوگامی با دشمنانی که قصد کشتنش را دارند درگیر می‌شود و برای قتل قربانیانش برنامه‌ریزی می‌کند.
شوگان قاتل تدوین بسیار سریعی دارد (احتمالا برای تطابق با سلیقه مخاطب آمریکایی) و پر از صحنه‌های اکشن، ۱۱ صحنه مبارزه، تعداد قابل توجهی قطع سر و حجم بسیاری خون است. تقریبا اغلب صحنه‌های مبارزات به یادماندنی‌اند و ترفندهای جذاب گرگ تنها مخاطب را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
گویندگی روی فیلم که توسط کودک انجام شده و موسیقی به کار رفته در نسخه دوبله شده واقعا در آن زمان خوب از کار درآمدند و اثر در کل تاثیر بسیار زیادی روی بعضی فیلم‌سازان آمریکایی از جمله کوئنتین تارانتینو و جان کارپنتر داشت؛ این تاثیر را در آثار مختلفی از این فیلم‌سازان می‌شود مشاهده کرد اما شاید مشهودترینش به «بیل را بکش» (Kill Bill) مربوط شود.
توجه تارانتینو به فیلم شوگان قاتل در حدی بوده که در قسمت دوم فیلم سینمایی بیل را بکش، دختر عروس وقتی به رختخواب می‌رود این اثر سینمایی را تماشا می‌کند. به هر حال بحث درباره این اثر را اینطور به پایان ببریم: اگر عاشق اکشن و خشونت‌اید، سامورایی قاتل در لیست بهترین فیلم‌های خشن قرار می‌گیرد که دیدنشان برای‌تان واجب است.
۱۷- سرسخت (Hard Boiled)
کارگردان: جان وو
بازیگران: چو یون فات، تونی لیانگ، ترزا مو
سال ساخت: ۱۹۹۲
کشور تولیدکننده: هنگ کنگ
داستان فیلم «سرسخت» درباره بازرس تکیلا یوئن (با بازی چو یون فات) است که پس از کشته‌شدن همکارش در یک درگیری قصد انتقام‌گیری از یک گروه گنگستری را دارد. یوئن باید با آلن (با بازی تونی لیانگ) همکاری کند؛ یک پلیس مخفی که با رهبر گروه جنایتکار کار می‌کند.
سرسخت آخرین فیلم جان وو در هنگ کنگ پیش از عزیمتش به هالیوود است. هنگامی که فیلم در هنگ کنگ روی پرده رفت در مجموع با رضایت مخاطبان و منتقدان همراه بود اما رضایت منتقدان غربی حتی بیشتر از منتقدان داخلی بود. آن‌ها صحنه‌های اکشن فیلم را به شدت تحسین کردند و بعضی از آن‌ها را در میان بهترین صحنه‌های اکشنی دانستند که اساسا تا به حال ساخته شده.
فیلم از سه سکانس اصلی اکشن پرخشونت تشکیل شده؛ یکی از آن‌ها در ابتدای فیلم، یکی دیگر در اواسط آن و در نهایت یک سکانس سی‌دقیقه‌ای در بخش پایانی که در بیمارستان می‌گذرد. هر کدام از این سکانس‌ها به دلایلی گوناگون ماندگار شده‌اند. در این صحنه‌ها حدودا ۸۰ نفر به قتل می‌رسند و خشونت بعضی لحظات دیوانه‌وار توصیف شده. همچنین هر سه بازیگر اصلی فیلم در اوج عملکرد حرفه‌ایشان قرار دارند.
جالب است بدانید که پروسه ساخت فیلم هم بسیار طاقت‌فرسا بوده است. حتی در بخشی از زمان تولید آن گروه تولید با خلافکارهای باج‌گیر محلی درگیر می‌شوند و آن‌ها تهدید می‌کنند که وسایل تولید را از بین برده و روند تولید را متوقف می‌کنند. همچنین سکانس مربوط به بیمارستان از طریق دو گروه فیلم‌برداری؛ یکی در داخل و دیگری در خارج بیمارستان ضبط شده است؛ ضبط این سکانس ۴۰ روز زمان برده و هر روز ۱۸ تا ۲۴ ساعت کار صرف آن شده است.
۱۶- قاتلین بالفطره (Natural Born Killers)
کارگردان: الیور استون
بازیگران: وودی هارلسون، جولیت لوئیس، رابرت داونی جونیور
سال ساخت: ۱۹۹۴
کشور تولیدکننده: آمریکا
فیلم سینمایی «قاتلین بالفطره» بیانگر نگاه درخشان و هزل‌آمیز الیور استون نسبت به تجلیلی بود که از خشونت و قاتلان زنجیره‌ای در فرهنگ پاپ و رسانه‌های آن زمان به عمل می‌آمد.
داستان فیلم درباره یک زوج عاشق است که قربانی وقایع آسیب‌زا در دوران کودکی و سواستفاده بوده‌اند. آن‌ها به دلیل همین گذشته تلخ و مشکلات روانی در نهایت به قاتلان زنجیره‌ای تبدیل می‌شوند.
بهره‌گیری از زوایای دوربین خاص و سبک ویژه فیلم‌برداری، ترکیب صحنه‌های رنگی و سیاه و سفید، فیلترها، انیمیشن، استفاده از جلوه‌های ویژه در کنار موسیقی فیلم که ترکیبی است از آهنگ‌های جذاب و ماندگار، همه و همه به فیلم ارزشی استثنایی بخشیده‌اند.
قاتلین بالفطره در گیشه نیز عملکردی موفقیت‌آمیز داشت، نقدهای خوبی درباره‌اش نوشته شد اما به دلیل سطح خشونتی که در فیلم به نمایش گذاشته شد حرف و حدیث‌های زیادی درباره آن پیش آمد. نسخه اولیه‌ای که از فیلم بیرون آمد از نظر رده‌بندی سنی درجه NC-17 را دریافت کرد؛ یعنی فیلمی صرفا مخصوص بزرگسالان. استون برای آنکه فیلم درجه‌بندی R دریافت کند مجبور شد ۴ دقیقه از فیلم را در تدوین مجدد حذف کند تا خشونت آن را تا حدودی کاهش دهد.
قتل و کشتار، بریده‌شدن اعضای بدن، فواره‌زدن خون، صحنه‌های جنایت، اصابت گلوله به اعضای بدن از جمله سوراخ‌شدن دست، فیلم را به یکی از خشن‌ترین و جنجال‌برانگیزترین آثار همه دوران‌ها تبدیل کرد.
قاتلین بالفطره هنگام عرضه بلافاصله در ایرلند ممنوع شد اما این ممنوعیت مدتی بعد رفع شد. در بریتانیا اکران فیلم به دلیل برخی مصالح با تاخیر حدودا یک ساله روبه‌رو شد چرا که برخی گزارش‌ها ادعا داشتند اکران آن در آمریکا و فرانسه باعث تقلید از قتل‌هایی شده که درون فیلم نمایش داده می‌شوند.
۱۵- نجات سرباز رایان (Saving Private Ryan)
کارگردان: استیون اسپیلبرگ
بازیگران: تام هنکس، تام سایزمور، بری پپر
سال ساخت: ۱۹۹۸
کشور تولیدکننده: آمریکا
این فیلم حماسی استیون اسپیلبرگ درباره جنگ جهانی دوم که یکی از جذاب‌ترین فیلم‌های جنگی چند دهه اخیر سینمای بدنه اصلی است در نمایش خشونت و واقعیت‌های جنگ بدون محدودیت عمل می‌کند و به همین دلیل هم کاملا فیلم خشنی از آب درآمده است.
داستان «نجات سرباز رایان» درباره گروهی از سربازان است که به سرپرستی فرمانده‌شان برای یافتن یک سرباز که تمام برادران دیگرش در جنگ کشته شده‌اند روانه یک عملیات جست‌وجو می‌شوند.
برای آنکه خشونت فیلم را دریابید لازم نیست دست به بررسی‌های زیادی بزنید؛ صرفا کافی است همان صحنه آغازین فیلم مربوط به پیاده‌سازی سربازان در نرماندی را مرور کنیم؛ یکی از به‌یادماندنی‌ترین و در عین حال یکی از خشن‌ترین صحنه‌های اکشن جنگی که دیده‌ایم.
این صحنه جنگی که بیش از ۲۰ دقیقه طول می‌کشد بی‌رحمانه، بسیار واقع‌گرایانه و دردناک است؛ صحنه‌ای که کشته‌شدن سربازان زیر آتش بی‌رحم گلوله‌ها را نمایش می‌دهد در حالی که بدن آن‌ها متلاشی شده و می‌بینیم مردی بازوی قطع‌شده‌اش را از روی زمین برمی‌دارد.
تمام این خشونت با دوربینی کم‌وبیش لرزان ضبط شده که به واقع‌گرایی اثر بیشتر کمک کرده؛ گویا این صحنه‌ها از چشم یکی از سربازان میدان نبرد دیده می‌شود. طبق تخمین‌ها در فیلم سینمایی نجات سرباز رایان مخاطب شاهد مرگ ۱۶۵ تا ۲۵۵ سرباز است.
۱۴- مصائب مسیح (The Passion of the Christ)
کارگردان: مل گیبسون
بازیگران: جیمز کاویزل، مایا مورگنشترن، مونیکا بلوچی
سال ساخت: ۲۰۰۴
کشور تولیدکننده: آمریکا
داستان مل گیبسون درباره ۱۲ ساعت پایان زندگی مسیح در عین حال که اثری تحسین‌شده است بسیار جنجال‌برانگیز بود چرا که در آن خشونت بسیار شدیدی به کار رفته و شکنجه‌هایی که بر مسیح وارد شده با جزییات نمایش داده می‌شود.
یکی از نکات جالب درباره فیلم مل گیبسون اخذ درجه‌بندی R به جای درجه‌بندی NC-17 بود؛ در واقع بسیاری معتقد بودند نگاه به درجه‌بندی سنی هم تا حدود زیادی تحت تاثیر محتوای آثار سینمایی قرار دارد.
راجر ایبرت منتقد معاصر معروف سینمای آمریکا که به فیلم نمره کامل داده بود (۴ از ۴) در تحلیل خود نوشت: فیلم ۱۲۶ دقیقه است و گمان می‌کنم حدودا ۱۰۰ دقیقه از این ۱۲۶ دقیقه و شاید هم بیشتر از آن، مربوط به جزییات پرخشونت شکنجه و مرگ مسیح است. این فیلم سینمایی خشونت‌بار‌ترین اثری است که در عمرم دیده‌ام.»
با این وجود لزوما همه منتقدان با ایبرت موافق نبودند و برخی دیگر معتقد بودند خشونت شدید به کار رفته در فیلم اضافه و گمراه‌کننده است و اجازه نمی‌دهد مخاطب با عمق اثر درگیر شود. فیلم سینمایی «مصائب مسیح» در حال حاضر پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینما است که درباره مسیح ساخته شده. فیلم در مراسم اسکار نیز در سه رشته بهترین موسیقی فیلم، بهترین فیلم‌برداری و بهترین چهره‌پردازی و آرایش مو نامزد دریافت جایزه اسکار شد.
۱۳- شهر خشونت (The City of Violence)
کارگردان: ریو سونگ وان
بازیگران: ریو سونگ وان، یونگ دو-هونگ، لی بئوم-سو
سال ساخت: ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده: کره جنوبی
این اکشن کره‌ای که فیلم‌نامه و کارگردانی‌اش برعهده ریو سونگ وان بوده داستانی درباره چهار دوست دوران کودکی است؛ یکی از این چهار دوست مرده و باقی برای شرکت در مراسم تدفین او پس از مدت‌ها گرد هم می‌آیند. دو نفر از دوستان تصمیم می‌گیرند درباره مرگ دوستشان بیشتر تحقیق کنند و پس از دریافتن حقیقت به دنبال انتقام‌گیری از قاتل او می‌روند.
ریو سونگ وان کارگردان فیلم خود یکی از بازیگران آن است و یونگ دو-هونگ طراح صحنه‌های اکشن و رزمی هم در اثر به ایفای نقش پرداخته. در حالی که فیلم صحنه‌های زد و خورد متعدد و نسبتا کوچکی دارد در پایان یک نبرد نهایی ۲۰ دقیقه‌ای دارد که آن را به اثری به‌یادماندنی تبدیل می‌کند.
فیلم سینمایی «شهر خشونت» ترکیب زیبایی است از اکشن و صحنه‌های از نظر بصری جذاب؛ اثری خشن و در مواقعی وحشیانه که به شکلی هنرمندانه ساخته و فیلم‌برداری شده. شهر خشونت در کنار این بی‌رحمی ظاهری نوعی شوخ‌طبعی درونی دارد و در عین حال در آن از موسیقی خاصی استفاده شده که عموما در آثار وسترن اسپاگتی یا فیلم‌های سودجو (Exploitation film) با آن‌ها برخورد می‌کنیم.
۱۲- مرز(ها) (Frontier(s))
کارگردان: ژاویر ژنس
بازیگران: کارینا تستا، اورلین ویک، ساموئل لو بیان
سال ساخت: ۲۰۰۷
کشور تولیدکننده: فرانسه، سوییس
یک گروه از دزدان پس از یک عملیات سرقت از شهر پاریس فرار کرده و در یک مسافرخانه خانوادگی اقامت می‌گزینند؛ آن‌ها به زودی متوجه می‌شوند خانواده اداره‌کننده این مسافرخانه آدم‌های معمولی نیستند و برای‌شان برنامه‌های سادیستی عجیبی تدارک دیده‌اند.
فیلم سینمایی «مرز(ها)» را بخشی از موجی به حساب می‌آورند که تحت عنوان سینمای شدت نوی فرانسه یا نهایت‌گرایی نوین فرانسه (New French Extremity) نامیده می‌شود. اولین‌بار جیمز کواند منتقد فرانسوی این اصطلاح را برای این آثار عجیب و هنجارشکن استفاده کرد. این اصطلاح در ابتدا در معنایی منفی برای این فیلم‌ها به کار می‌رفت و به دلیل شدت خشونت به کار رفته در آن‌ها نگاهی انتقادی نسبت بهشان وجود داشت.
احتمال دارد که ریتم فیلم سینمایی مرز(ها) در ابتدا برای بعضی از مخاطبان کند به نظر برسد اما نیمه دوم فیلم کاملا متفاوت است؛ در واقع گویی در نیمه اول با ترن هوایی مسیری را بالا رفته‌اید و بخش ترسناک و پرشدت ماجرا یعنی نیمه پایین‌آمدن آن هنوز باقی مانده. به این ترتیب هنگامی که فیلم به نیمه می‌رسد تازه با میزان خشونت واقعی آن آشنا می‌شوید و این وضعیت تا لحظه آخر اثر ادامه دارد.
به دلیل آنکه فیلم درجه‌بندی سنی NC-17 دریافت کرد و در عمل صرفا باید برای مخاطب بزرگسال نمایش داده می‌شد، اکران عمومی آن بسیار محدود بود و در آن سال‌ها به سرعت روی دی‌وی‌دی در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفت.
۱۱- پلیس خونین توکیو (Tokyo Gore Police)
کارگردان: یوشیهیرو نیشیمورا
بازیگران: آیهی شینا، ایتسوجی ایتائو ،یوکیهیده بنی
سال ساخت: ژاپن
کشور تولیدکننده: ۲۰۰۸
ژاپنی‌ها در این فیلم سینمایی عجیب‌ترین تصاویر خشنی که تا به امروز دیده‌اید را کنار هم جمع‌آوری کرده‌اند.
یوشیهیرو نیشیمورا کارگردان فیلم سینمایی «پلیس خونین توکیو» پیش از ساخت این فیلم برای آثار پرخونریزی سینمای وحشت ژاپن جلوه‌های ویژه تولید می‌کرد. مدتی بعد از او خواسته شد تا خود به کارگردانی یک فیلم سینمایی بپردازد و نیشیمورا هم پلیس خونین توکیو را جلوی دوربین برد.
داستان فیلم درباره یک پلیس زن است که مجبور می‌شود به شکار تعدادی از شورشیان جهش‌یافته برود. فیلم در ژاپن سال‌های آینده می‌گذرد و این جهش‌یافته‌ها نیز به دلیل یک ویروس به شرایط فعلی دچار شده‌اند.
فیلم به شکل کلی اثر عجیب و غریبی است و در عمل توضیح مشخصی هم برای عجیب بودنش به مخاطب نمی‌دهد. منتقد شیکاگو تریبیون فیلم را چنین توصیف کرده بود: مریض، پرپیچ‌وتاب و خونین اما به شکل غافلگیرکننده‌ای سرگرم‌کننده آن هم از طریق نمایش فانتزی‌های یک پسر نوجوان.
۱۰- صورت‌زخمی (Scarface)
کارگردان: برایان دی پالما
بازیگران: آل پاچینو، میشل فایفر، استیون باوئر
سال ساخت: ۱۹۸۳
کشور تولیدکننده: آمریکا
تقریبا اغلب مخاطبان سینمای جنایی «صورت زخمی» از شاهکارهای برایان دی پالما را دیده‌اند و آن را به خوبی می‌شناسند.
فیلم بازسازی اثری است به همین نام ساخته سال ۱۹۳۲ و درباره یک مهاجر کوبایی است که به میامی می‌آید و به یک مافیایی سرشناس در حوزه مواد مخدر تبدیل می‌شود؛ البته این فرایند با خشونت بسیاری همراه است. فیلم که از نظر بصری و تکنیکی اثری ارزشمند است و نماهای کرین خیره‌کننده‌ای دارد از آثار ماندگار دهه‌های اخیر سینمای جنایی بوده اما به دلیل خشونت بسیارش در فهرست خشن‌ترین فیلم‌های سینمایی هم راه یافته است.
صورت‌زخمی در همان بخش‌های ابتدایی با سکانس اره‌برقی خشونتش را نمایان کرده و تا حمام خون بسیار معروف پایانی در این زمینه فروگذار نمی‌کند. فیلم کشتار بیش از ۵۰ نفر را نشان می‌دهد و سوای خشونت بصری‌اش مملو از کلمات توهین‌آمیز است.
صورت زخمی در زمان اکران واکنش‌های متفاوتی را برانگیخت؛ فیلم در آن دوران علاقه‌مندان و منتقدان جدی خود را داشت اما در سال‌های آتی به تدریج مهم‌تر و مهم‌تر شد به شکلی که امروزه در بزرگی و کیفیتش تردید چندانی وجود ندارد.
جالب است بدانید فیلم‌نامه صورت زخمی را الیور استون نوشته؛ کارگردانی که در سال‌های بعد فیلم قاتلین بالفطره را ساخت که در همین فهرست به آن اشاره کرده‌ایم.
۹- این گروه خشن (The Wild Bunch)
کارگردان: سام پکینپا
بازیگران: ویلیام هولدن، ارنست بورگناین، رابرت رایان
سال ساخت: ۱۹۶۹
کشور تولیدکننده: آمریکا
«این گروه خشن» بی‌تردید شاهکار سام پکینپا و احتمالا یکی از بزرگترین وسترن‌های تمام دوران است. اما به همه این صفت‌ها باید این را هم اضافه کنیم: یکی از خشن‌ترین فیلم‌هایی که تا به امروز ساخته شده.
فیلم درباره یک گروه از خلافکاران پا به سن گذاشته است که برای سرقت نهایی‌شان پیش از بازنشستگی برنامه‌ریزی می‌کنند. فیلم این گروه خشن از نظر زمانی نیز در دوره‌ای ساخته شده که غرب وحشی تقریبا با تعاریف سابقش از میان رفته و به وسیله تکنولوژی به تسخیر درآمده است.
یکی از نکاتی که باعث شده فیلم چه آن زمان و چه حتی حالا تا به این حد خشن به حساب بیاید نمایش بی‌پروای خون و خونریزی در آن است؛ اتفاقی که عموما با این شدت در وسترن‌ها نمی‌افتاد. سام پکینپا علاقه‌مند بود نشان دهد هفت‌تیرکشی و قتل تصویر زشت و زننده‌ای دارد و نباید آن را به یک بازی بامزه میان سرخپوست‌ها و گاوچران‌ها تقلیل داد. او به همین دلیل تلاش می‌کرد از طریق نمایش بی‌پروای خون و خشونت چهره وحشیانه و غیرانسانی چنین درگیری‌هایی را برملا کند.
پکینپا زمانی در اشاره به همین ویژگی آثارش و واکنش پرهیجان مخاطب نسبت به نمایش این خشونت گفته بود: «چیز بسیار زشت و وحشتناکی است اما با این حال در واکنش به آن با پاسخ مشخصی مواجه می‌شویم: هیجان‌زدگی؛ چرا که همه ما انسان‌های خشنی هستیم.»
گرچه تمام فیلم این گروه خشن از صحنه‌های پرخشونتی تشکیل شده اما سکانس پایانی فیلم کار را به نقطه‌ای متفاوت می‌رساند. این سکانس حماسی و به‌یادماندنی کمتر از ۵ دقیقه به طول می‌انجامد اما درگیری‌های آن که هم ماهرانه ساخته شده‌اند و هم بسیار خشن‌اند بسیار موثر از کار درآمده‌اند.
پایان‌بندی فیلم چنان معروف و اثرگذار شد که سال‌های بعد از اصطلاح «پایان این گروه خشنی» برای این مدل پایان‌بندی‌های پر از شلیک و تیراندازی استفاده می‌شد. در واقع باید فیلم را در بسیاری از صحنه‌های تیراندازی که در سال‌های بعد ساخته شدند موثر دانست و آن را از این جهت نیز ستایش کرد که برای بسیاری از فیلم‌سازان نسل بعد الهام‌بخش بود.
۸- نبرد سلطنتی (Battle Royale)
کارگردان: کینجی فوکاساکو
بازیگران: تاتسویا فوجیوارا، آکی مائدا، تاکشی کیتانو
سال ساخت: ۲۰۰۰
کشور تولیدکننده: ژاپن
داستان فیلم سینمایی «نبرد سلطنتی» در آینده‌ای ویران‌شهری می‌گذرد. کلاسی از دانش‌آموزان ژاپنی سال نهمی مجبور می‌شوند وارد یک بازی عجیب شوند که توسط دولت وقت قانونی شناخته می‌شود؛ یک بازی مرگبار به نام نبرد سلطنتی.
در این بازی افراد به جزیره‌ای انتقال داده می‌شوند که در آن باید یکدیگر را بکشند تا در نهایت فرد باقی مانده برنده شود. این فیلم سینمایی اقتباسی است از رمانی نوشته کوشون تاکامی و آخرین فیلم کارگردان شاخص سینمای ژاپن کینجی فوکاساکو است. فوکاساکو بیشتر بابت فیلم‌های یاکوزایی پرخشونتش همچون «نبردهای بدون افتخار و انسانیت» (Battles Without Honor and Humanity) شناخته می‌شود.
فیلم نبرد سلطنتی نسبت به رسانه و اقدامات عجیب و تندی که ممکن است یک حکومت برای کنترل جمعیت طغیان‌گر جوانش به آن دست بزند، نگاهی هزل‌آمیز و انتقادی دارد. فیلم به شکل تاثیرگذاری از خشونت استفاده کرده و به دلیل قتل‌های ظالمانه و فواره‌های خون بدون تردید باید در لیست خشن‌ترین فیلم‌های سینمایی قرار داده شود.
نبرد سلطنتی در هنگام عرضه به دلیل موضوعش که کشتار نوجوانان توسط یکدیگر بود بسیار چالش‌برانگیز شد و مورد انتقادات گروه‌های مختلف قرار گرفت. با این وجود فیلم به یکی از موفق‌ترین آثار سینمای ژاپن از نظر تجاری تبدیل شد. با توجه به اینکه فیلم در سال ۲۰۰۰ و دقیقا یک سال پس از کشتار دبیرستان کلمباین (تیراندازی در یکی از مدارس کشور آمریکا) ساخته شده بود در ایالات متحده به نمایش در نیامد و امکان اکران رسمی‌اش ۱۱ سال بعد از عرضه آن صادر شد. گرچه تمایل به دیدن فیلم پیش از اکران رسمی آن باعث شد نسخه‌های کپی‌اش به آمریکا هم برسند و بسیاری از مخاطبان فیلم را پیش از اکرانش در سالن‌های سینما دیده باشند.
در حال حاضر دو نسخه از نبرد سلطنتی موجود است؛ یک نسخه ۱۱۳ دقیقه‌ای که نسخه زمان اکران فیلم بود و یک نسخه طولانی‌تر ۱۲۱ دقیقه‌ای که مدتی بعد عرضه شد.
نبرد سلطنتی که علاوه بر آمریکا تا مدت‌ها در بعضی کشورهای دیگر جهان نیز ممنوع بود در کشور ژاپن تا شش هفته پرفروش‌ترین فیلم روی پرده بود. در سال ۲۰۰۹ کوئنتین تارانتینو این اثر را به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های دو دهه اخیر معرفی کرد.
نبرد سلطنتی در نهایت به یک پدیده فرهنگی تبدیل شد و نفوذ بسیاری در سراسر جهان کسب کرد. در واقع اساسا نام فیلم مترادف شد با یک گونه از آثار که در آن یک گروه منتخب از افراد تا پای جان با هم درگیر می‌شوند. این اثر سینمایی الهام‌بخش تعداد زیادی انیمیشن، کمیک، فیلم و در نهایت تعدادی بازی ویدیویی شد که بسیار محبوب و پرفروش بودند.
۷- بیل را بکش: بخش ۱ (Kill Bill: Volume 1)
کارگردان: کوئنتین تارانتینو
بازیگران: اوما تورمن، دیوید کارادین، ویویکا ای فاکس
سال ساخت: ۲۰۰۳
کشور تولیدکننده: آمریکا
اوج ادای احترام کوئنتین تارانتینو نسبت به فیلم‌های رزمی استودیوی برادران شاو، کنگ فو و سینمای سامورایی ژاپن را می‌توان در فیلم دو قسمتی «بیل را بکش» دید. فیلم در ابتدا برای اکران در یک قسمت تولید شد اما با توجه به طولانی بودن آن تصمیم گرفته شد که در دو قسمت عرضه شود.
قسمت اول از این اثر اکشن انتقام‌محور داستان زنی معروف به عروس را روایت می‌کند که قصد انتقام‌گرفتن از معشوق سابقش و اعضای یک گروه جنایتکار را دارد.
گرچه در کل طول فیلم با صحنه‌های پاشیده‌شدن خون به این سو و آن سو، بریده‌شدن سر افراد و قتل‌های متعدد مواجه می‌شویم اما برای درک خشونت فیلم کافی است به نبرد پایانی حماسی آن میان عروس و ارتش ژاپنی یاکوزاها ارجاع دهیم؛ صحنه‌ای که جوی خون جاری می‌سازد و اعضای بدن افراد را در میان هوا و زمین نمایش می‌دهد.
در واقع صحنه پایانی چنان مملو از خون بود که کارگردان برای دریافت درجه‌بندی سنی R مجبور شد بعضی بخش‌ها را سیاه و سفید کند؛ اقدامی که گرچه چنین کارکردی داشت اما در عین حال ساخت فضایی نوستالژیک و ادای احترامی نیز نسبت به آثار قدیمی تلقی شد.
۶- کانیبال هولوکاست (Cannibal Holocaust)
کارگردان: روجرو دئوداتو
بازیگران: رابرت کرمن، کارل گابریل یورک، فرانچسکا چاردی
سال ساخت: ۱۹۸۰
کشور تولیدکننده: ایتالیا
این اثر ایتالیایی به کارگردانی روجرو دئوداتو که در زیرگونه آدم‌خواری از فیلم‌های سودجو قرار می‌گیرد هنوز هم از جمله جنجال‌برانگیزترین آثار سینمایی است و به همین دلیل هم در فهرست خشن‌ترین فیلم‌های جهان قرار داده شده است.
«کانیبال هولوکاست» درباره یک استاد دانشگاه است که به جنگل‌های آمازون می‌رود؛ در منطقه‌ای به نام جهنم سبز در جست‌وجوی چهار مستندساز گمشده که به دنبال دو قبیله آدم‌خوار بوده‌اند.
پروفوسور فیلم‌های دوربین این مستندسازان را می‌یابد و مخاطب با دیدن این فیلم‌ها شاهد است که در نهایت چه بر سر مستندسازان آمده است و آن‌ها و اعضای قبایل چه برخوردی با یکدیگر داشته‌اند.
فیلم نکات مختلفی را مورد پرسش قرار می‌دهد؛ اینکه هنگام ساخت یک مستند تا چه حد صحنه‌ها دستکاری و از پیش تعیین شده‌اند؛ همچنین نگاهی منفی به جامعه مدرن که ادعا می‌کند انسان مدرن چندان متمدن‌تر از قبایل آدم‌خوار نیستند نیز درون فیلم به چشم می‌خورد.
گرچه برخی مخالف این تفاسیرند و بعضی دیگر معتقدند کارگردان هیچ تلاشی برای بیان این تفاسیر اجتماعی نداشته بلکه صرفا قصد داشته یک فیلم تکان‌دهنده درباره آدمخواران بسازد.
فیلم‌برداری کانیبال هولوکاست همچون موسیقی آن تحسین‌برانگیز است. فیلم پر است از صحنه‌های خونریزی، تجاوز، آدم‌خواری و بعضی صحنه‌های شوکه‌کننده دیگر. اما یکی از مهم‌ترین نکات جنجال‌برانگیز که انتقادات از فیلم را در پی داشت به کشتن تعدادی حیوان در بعضی صحنه‌ها مربوط می‌شود.
به هر حال مخاطب احتمالی این فیلم باید از پیش بداند که دیدن آن اصلا کار ساده‌ای نیست. در ابتدای عرضه فیلم مقامات ایتالیایی باور داشتند که با اثری بسیار خطرناک طرف شده‌اند که بعضی شکنجه‌ها و جنایات به کار رفته در آن واقعی است و در عمل اتفاق افتاده است. با توجه به این موضوع کارگردان فیلم دستگیر و تمام نسخه‌ها و بقایای آن توقیف شد. مدتی بعد دادگاهی برگزار شد که در آن بازیگران فیلم هم حضور داشتند تا بسیاری از پرسش‌ها و ابهامات درباره اثر برطرف شود، مشخص شود که همه زنده و سالم‌اند و هیچکدام از صحنه‌ها در واقعیت رخ نداده‌اند.
فیلم در ابتدا در کشورهای گوناگونی ممنوع بود و نسخه‌های ویدیویی که از آن دست به دست می‌شد همواره در میان آثار ناخوشایند و آسیب‌زننده قرار گرفته بود. در این سال‌ها نسخه‌های گوناگونی از فیلم سینمایی کانیبال هولوکاست عرضه شده که در هر کدام بعضی صحنه‌ها حذف شده‌اند یا بعضی صحنه‌های دیگر در آن‌ها افزوده شده؛ برای مثال در یک نسخه از فیلم صحنه‌های مربوط به کشتن حیوانات از اثر حذف شده است.
از یک نگاه کلی‌تر باید اعتراف کرد که کانیبال هولوکاست الهام‌بخش بسیاری از فیلم‌های زیرگونه آدم‌خواری بعدی بود. همچنین ویژگی‌های به کار رفته مربوط به آثار «ویدیوی پیداشده» در فیلم باعث شد فیلم‌های ویدیوی پیداشده بیشتر و بیشتر ترویج یابند. برای مثال در سال ۱۹۹۹ فیلم ترسناک «پروژه جادوگر بلر» (The Blair Witch Project) با تکنیک ویدیوی پیداشده ساخته شد.
ویدیوی پیداشده به تکنیکی اشاره دارد که در آن تمام فیلم یا بخشی از آن از طریق ویدیوهایی که شخصیت‌های فیلم ضبط‌کرده یا پیداکرده‌اند روایت می‌شود.
۵- سالو یا ۱۲۰ روز در سودوم (Salò, or the 120 Days of Sodom)
کارگردان: پیر پائولو پازولینی
بازیگران: پائولو بوناچلی، جورجیو کاتالدی، اومبرتو پائولو کویینتاواله
سال ساخت: ۱۹۷۵
کشور تولیدکننده: ایتالیا، فرانسه
فیلم سینمایی «سالو یا ۱۲۰ روز در سودوم» معروف‌ترین و جنجال‌برانگیزترین فیلم پیر پائولو پازولینی و احتمالا یکی از پرحاشیه‌ترین آثار تاریخ سینما است.
فیلم که براساس کتاب ۱۲۰ روز در سودوم نوشته مارکی دوساد ساخته شده چهار قسمت مختلف دارد. در این اثر سینمایی ۴ فاشیست برجسته و ثروتمند به همراه ۴ زن، ۹ مرد و زن جوان را با کمک سربازان دزدیده‌اند و به شیوه‌های گوناگون پیش چشم دیگران این افراد را به شدیدترین شکل تحقیر و مجازات می‌کنند.
گفتن اینکه سالو فیلمی جنجال‌برانگیز است ابدا حق مطلب را ادا نمی‌کند چرا که اغلب آثار فهرست خشن‌ترین فیلم‌های سینمایی را می‌توان شایسته این صفت دانست. سالو در هر سیستم رده‌بندی سنی بالاترین درجه ممکن را دریافت کرد و در بسیاری از کشورهای جهان هنوز هم امکان اکران عمومی آن وجود ندارد.
صحنه‌های پرجزییات از خشونت شدید، شکنجه، تجاوز، قتل و انواع آزارگری‌های دیگر باعث شد فیلم سروصدای بسیاری به پا کند و از نگاه بخش‌هایی از جامعه غیرقابل قبول ارزیابی شود.
در پایان فیلم خشونت‌های سالو به حدی می‌رسد که حتی بیانش در این نوشته هم ممکن به نظر نمی‌رسد اما به شکل کلی باید فیلم را یکی از عجیب و غریب‌ترین آٍثاری دانست که تا به حال ساخته شده و حد خشونت در آن بیمارگونه و تکان‌دهنده است.
دیدن سالو بسیار دشوار است و سوال اصلی اینجاست که آیا فیلم صرفا اثری است که با شوکه‌کردن مخاطب او را جذب می‌کند و استفاده‌اش از خشونت ارزش به‌خصوص دیگری ندارد یا معانی و تفاسیر عمیق‌تری برای آن متصوریم؟ بسیاری از کارشناسان همین دیدگاه دوم را قبول دارند و فیلم پازولینی را اثری بسیار تفسیرپذیر ارزیابی کرده‌اند.
در واقع فیلم با سبک خاصی که به کار گرفته تلاش می‌کند این خشونت‌های وحشتناک را به عنوان وضعیتی محتمل که ممکن است برای هر انسان معاصری نیز رخ بدهد نمایش دهد. مخاطب مجبور است این صحنه‌ها را تماشا کند تا در پایان فیلم به تفسیر خود درباره آن برسد.
بسیاری از فیلم‌سازان و بازیگران برجسته معاصر از فیلم پازولینی و ارزش‌های آن دفاع کرده‌اند؛ از جمله آن‌ها می‌توان به مارتین اسکورسیزی، میشائل هانکه، کاترین بریا، گاسپار نوئه و جان واترز اشاره کرد.
بسیاری از مخاطبان، کارشناسان و منتقدان سالو را تکان‌دهنده‌ترین و مریض‌ترین فیلم همه دوران نامیده‌اند.
۴- من شیطان را دیدم (I Saw the Devil)
کارگردان: کیم جی-وون
بازیگران: لی بیونگ-هان، چویی مین-سیک، لی جون هیوک
سال ساخت: ۲۰۱۰
کشور تولیدکننده: کره جنوبی
«من شیطان را دیدم» یک تریلر انتقام‌جویانه پیچیده و شگفت‌انگیز است. در این اثر همسر یک مامور مخفی به شکل بی‌رحمانه‌ای توسط یک قاتل زنجیره‌ای دیوانه کشته می‌شود. این مامور در ادامه فیلم دست به هر کاری می‌زند تا بتواند انتقام همسر کشته‌شده‌اش را بگیرد.
اما فیلم از آن دست آثار درجه دو و کم‌هزینه که بعدا به یک فیلم کالت تبدیل شده‌اند نیست بلکه تولید نسبتا پرهزینه‌تری داشته و با عوامل حرفه‌ای ساخته شده است. گرچه تبدیل آن به یک فیلم کالت به دلیل خارجی‌بودن و مهجوربودنش بحث مجزایی می‌طلبد.
من شیطان را دیدم با دقتی مثال‌زدنی کارگردانی شده و گویی کارگردان هر صحنه را با وسواسی شدید قاب‌بندی کرده است؛ به همین دلیل نیز این ساخته کیم جی-وون صحنه‌ها و قاب‌های به یادماندنی زیادی دارد. دو شخصیت اصلی فیلم در بازی‌هایشان بی‌نقص عمل کرده‌اند و شخصیت منفی اثر احتمالا شرورترین شخصیتی است که در کل لیست خشن‌ترین فیلم‌های سینمایی وجود دارد؛ چویی مین-سیک به نقش‌آفرینی این کاراکتر پرداخته که بیشتر بابت بازی در نقش اصلی فیلم «پیرپسر» (Oldboy) شناخته شده است. از سوی دیگر بازیگر نقش اصلی من شیطان را دیدم یعنی لی بیونگ-هان هم بخاطر کیفیت بالای کارش جوایز متعددی از جشنواره‌های مختلف دریافت کرد.
به شکل کلی اگر اثر را در میان فیلم‌های زیرگونه انتقام‌جویانه بررسی کنیم احتمالا باید اعتراف کنیم که کمتر فیلمی انتقام و کینه‌توزی ناشی از خشم را تا به این حد پیش برده است. من شیطان را دیدم تلاش می‌کند شدیدترین و واقعی‌ترین شکل انتقام‌گیری را نشان دهد؛ شکلی از انتقام‌گیری که البته مستلزم خشونت بسیار است.
سینمای کره جنوبی در سال‌های گذشته در میان آثار آسیایی و حتی در سطح جهانی درخشش بسیاری داشته. همین موضوع نگاهی جدی‌تر به سینمای کره را مهم جلوه می‌دهد و البته که در صورت علاقه مخاطب به سینمای این کشور فیلم سینمایی من شیطان را دیدم به عنوان یکی از خشن‌ترین فیلم‌های این سینما می‌تواند مورد توجه قرار گیرد.
۳- ریکی-او: داستان ریکی (Riki-Oh: The Story of Ricky)
کارگردان: لام نگای کای
بازیگران: لوئیس فان، فن می-شنگ، هو کا-کویی
سال ساخت: ۱۹۹۱
کشور تولیدکننده: هنگ کنگ
«ریکی-او: داستان ریکی» را نمی‌توان در میان مهم‌ترین فیلم‌های رزمی جا داد اما می‌توان آن را یکی از خشن‌ترین آثار رزمی تا به امروز ساخته شده دانست.
در فیلم داستان ریکی، یک زندانی تازه‌وارد با خلافکاران و مقامات فاسدی که زندان را اداره می‌کنند مبارزه می‌کند. فیلم که محصول کشور هنگ کنگ است براساس یک مانگای ژاپنی تولید شده و به دلیل خشونت بسیار و خون و خونریزی به کار رفته در آن سال‌ها است که یک فیلم محبوب و خاص برای طرفداران این دست آثار شناخته می‌شود.
در واقع یکی از ویژگی‌های جالب فیلم این است که حجم صحنه‌های خشن در آن به حدی زیاد است که گاهی شدت ماجرا ممکن است از نظر برخی طنزآمیز تلقی شود.
به هر حال داستان ریکی در میان فیلم‌های خشنی قرار دارد که دیدنشان دشوار است و چندش‌آوربودن بعضی صحنه‌های آن ممکن است واقعا مخاطب را آزرده‌خاطر کند.
۲- ایچی قاتل (Ichi the Killer)
کارگردان: تاکاشی میکه
بازیگران: تادانابو آسانو، شینیا تسوکاموتو، هیروشی کوبایاشی
سال ساخت: ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده: ژاپن
فیلم سینمایی «ایچی قاتل» را تاکاشی میکه کارگردان مطرح سینمای معاصر ژاپن جلوی دوربین برد. این اثر که برگرفته از یک مانگا نوشته هیدئو یاماموتو است داستانی جنایی درباره یک عضو یاکوزا به نام ایچی را روایت می‌کند.
ایچی یک قاتل سادیست است که توسط دشمنانش تعقیب می‌شود و درگیری میان او و گروه رقیب که بابت قتل یکی از اعضای گروه رقیب به جریان افتاده تبعات خونینی دارد.
سراسر فیلم سینمایی ایچی قاتل خون و خشونت است؛ تعداد بسیاری جنازه، قطعات بدن و افراط در نمایش کشتار از ویژگی‌های این فیلم است اما در عین حال نوعی طنز سیاه خاص بر اثر حاکم است که آن را در میان هوادارانش به نمونه‌ای متفاوت و پرطرفدار تبدیل کرده.
یک منتقد درباره ایچی قاتل می‌نویسد: تاکاشی میکه نسبت به خشونت، رویکردی اخلاقی یا سرزنش‌آمیز ندارد اما مخاطب را وامی‌دارد تا گرایش خود به سوی تصاویر خشونت‌آمیز را مورد پرسش قرار دهد. او مخاطب را تا جایی هدایت می‌کند اما در نهایت رهایش می‌کند و اجازه می‌دهد تا نتیجه خود را بگیرد.
۱- یک فیلم صربستانی (A Serbian Film)
کارگردان: سرجان اسپاسوویچ
بازیگران: سرجان تودورویچ، سرگی ترایفانوویچ، یلنا گاوریلوویچ
سال ساخت: ۲۰۱۰
کشور تولیدکننده: صربستان
آخرین فیلم فهرست خشن‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما اختصاص دارد به «یک فیلم صربستانی»؛ اثری که درست شبیه به نامش محصول صربستان است و در ۴۶ کشور مختلف جهان ممنوع شده است.
فیلم به قدری خشونت‌آمیز است که در آمریکا به رکوردی خاص دست پیدا کرد؛ تولیدکنندگان اثر مجبور شدند ۱۹ دقیقه از آن را حذف کنند تا از طریق صدور بالاترین رده‌بندی سنی ممکن مجوز نمایش فیلم‌شان به شکل محدود فراهم شود.
یک فیلم صربستانی اثری است با میزان بسیار زیادی از خشونت عریان؛ در واقع جزییات فراوان شکنجه، آزار، خونریزی و انواع و اقسام تصاویر آزاردهنده در فیلم فراوان است اما با این حال با اثری مواجه می‌شویم که از نظر ساخت استاندارد به حساب می‌آید و بازیگر نقش اصلی آن هم نقش‌آفرینی بسیار سطح‌بالایی ارایه کرده است.
فیلم که پایان‌بندی تراژیک شکسپیری دارد به گفته بعضی صاحب‌نظران نوعی خشونت آزاردهنده هنری را به نمایش می‌گذارد. اثری که هم‌زمان با نمایش این سطح از خشونت‌ورزی و شوکه‌کردن تماشاگر، نگاهی نیز به سرنوشت صربستان و مردم این کشور دارد.
از جمله کشورهایی که نمایش فیلم در آن‌ها ممنوع شد می‌توان به اسپانیا، آلمان، استرالیا، نیوزیلند، مالزی، سنگاپور و نروژ اشاره کرد.
