درباره‌ی بازیگری که در ۴۰ سالگی از دنیا رفته اما توانسته از خودش میراثی به نام «سریع و خشمگین» به جا بگذارد چه می‌شود گفت؟ پل واکر متولد ۱۲ سپتامبر (۲۱ شهریور) بازیگر آمریکایی بود که در سری فیلم‌های سریع و خشمگین نقش برایان اوکانر را بازی می‌کرد.
سری فیلم‌های اکشن سریع و خشمگین نام او را بر سر زبان‌ها انداخت. فیلم‌هایی که هر چند برای منتقدان سینما آثار جذابی نبودند اما طرفداران ژانر اکشن را راضی می‌کردند و منصفانه هم باید گفت که صحنه‌های تعقیب و گریزهای ماشین‌ها در این سری فیلم‌ها خیلی خوب از کار درآمده است.
به مناسبت تولد پل واکر مروری داریم روی زندگی و کارنامه‌ی این بازیگری که با مرگ در ۴۰ سالگی جوان ابدی باقی ماند.
پل واکر متولد ۱۲ سپتامبر سال ۱۹۷۳ در کالیفرنیا بود. مادرش مدل بود و پدرش پیمانکار کارهای فاضلاب و بوکسور آماتور سابق که سابقه‌ی بردن دو دستکش طلایی را هم داشت. یکی از پدربزرگ‌هایش بوکسور بود و دیگری با ماشین‌های فورد در مسابقات اتومبیلرانی شرکت کرده بود و درنتیجه به نظر می‌رسد خون قهرمانی و تمایل به ترشح آدرنالین بالا در ذات پل واکر باشد.
واکر در شهری در حومه‌ی لس‌آنجلس بزرگ شد و در کالج زیست‌شناسی دریایی خواند. او آن‌قدر به این رشته علاقه داشت که بعدها در مستندی مربوط به حیوانات زیر دریا از کانال نشنال جئوگرافی ظاهر شد که جزء آرزوهای دیرینه‌اش بود. او عاشق اتومبیلرانی و ماشین‌ها هم بود. با BMW مدل E92 M3 یک‌بار در مسابقات اتومبیلرانی شرکت کرد و کلکسیونی از ۳۰ ماشین داشت که یکی از آن‌ها نیسانی بود که در «۲ سریع، ۲ خشمگین» با آن رانندگی می‌کرد.
کارش را به‌عنوان مدل در آگهی‌های تبلیغاتی شروع کرد و سال ۱۹۸۴ در نوجوانی برای اولین‌بار در یک سریال تلویزیونی به‌عنوان بازیگر جلوی دوربین رفت. واکر تا سال ۱۹۹۶ بازیگر سریال‌های نوجوان‌پسند تلویزیونی بود. اولین‌بار سال ۱۹۸۷ در یک سریال کمدی به نام «ضربان» (Throb) بالاخره یک نقش اصلی بازی کرد.
سال ۱۹۹۶ زمان حضورش در سینما بود. «ملاقات با دیدلز» کمدی خانوادگی ضعیف و بیمزه‌ای بود که واکر یکی از نقش‌های اصلی‌اش را بازی کرد. فیلمی که نه منتقدان تحویلش گرفتند و نه تماشاگران و راستش بعد از این سال‌ها کسی اصلا یادش نمی‌آید فیلم درباره‌ی چه چیزی بود.
اما راه برای واکر باز شد تا مثلا سال بعد از آن در کمدی فانتزی «پلزنتویل» (Pleasantville) ساخته‌ی گری راس کنار توبی مگوایر و جف دنیلز و ویلیام اچ.میسی نقش اصلی را بازی کند. فیلم داستان یک خواهر و برادر بود که در یک سریال تلویزیونی دهه‌ی ۵۰ میلادی گیر می‌افتند.
بعد از آن واکر بیشتر در فیلم‌های بی مووی که با بودجه‌های پایین ساخته می‌شدند و بیشترشان هم کمدی ماجراجویانه بودند بازی کرد. فیلم‌هایی که همه‌شان امتیازهای پایینی از منتقدان گرفتند. تنها کارهای قابل توجهش به جز سری فیلم‌های «سریع و خشمگین» دو فیلم «پرچم‌های پدران ما» ساخته‌ی کلینت ایستوود و «هشت درجه زیر صفر» ساخته‌ی فرانک مارشال بود که در اولی البته نقش مهمی نداشت اما در درام ماجراجویانه‌ی دومی یکی از نقش‌های اصلی را بازی می‌کرد.
پل واکر و سری فیلم‌های سریع و خشمگین
سال ۲۰۰۱ به نظر می‌رسد بالاخره بخت به پل واکر رو کرد و موفق شد نقش مقابل ون دیزل در فیلم «سریع و خشمگین را به دست بیاورد. ون دیزل در سینمای اکشن بازیگر شناخته شده‌ای بود و این قدم مهمی برای واکر محسوب می‌شد. البته ون دیزل نقش مهم‌تری در زندگی واکر هم داشت؛ او پدرخوانده‌ی پل واکر بود. کاراکتر برایان اوکانر نقشی نفس‌گیر بود در فیلمی که فروش موفقی در گیشه داشت و بلافاصله ساختن دنباله‌هایی بر آن تصویب شد.
سریع و خشمگین پرفروش‌ترین فیلم کارنامه‌ی واکر باقی ماند هر چند او در قسمت‌های دیگر آن هم جلوی دوربین رفت.
فیلم‌هایی که باعث شدند بازی پل واکر دیده و تحسین شود. او توانست بعدتر جایزه‌ی بهترین بازی دو نفره را با ون دیزل از جوایز MTV بگیرد. اکثر فیلم‌های سریع و خشمگین امتیازهای متوسطی از منتقدان گرفتند اما طرفداران فیلم‌های اکشن آن‌ها را دوست داشتند.
برایان اوکانر که واکر نقش‌اش را در این سری فیلم‌ها بازی می‌کرد افسر پلیس لس‌آنجلس بود که در قسمت اول باید تصمیم می‌گرفت چطور وفاداری‌اش را ثابت کند وقتی عاشق جهان مسابقات اتومبیلرانی شد. جایی که او را تحت پوشش مخفی فرستاده بودند تا نابودش کند.
گری اسکات تامپسون و دیوید آیر فیلم‌نامه‌نویسان سریع و خشمگین اولی بودند. دیوید آیر که بعدتر او را با کارگردانی فیلم‌های «خشم» با بازی برد پیت و «جوخه‌‌ی انتحار» شناختیم. راب کوهن کارگردان آن بود. کوهن برای ساختن این فیلم از مقاله‌ای در روزنامه الهام گرفته بودند که از مسابقات اتومبیلرانی غیرقانونی نوشته بود. پل واکر اولین کسی بود که قرارداد این پروژه را امضا کرد و بعد از او نوبت ون دیزل بود که بعد از انجام اصلاحاتی در فیلم‌نامه حاضر به قبول بازی در آن شد.
بودجه‌ی تولید قسمت اول فیلم ۳۸ میلیون دلار بود در حالی که نزدیک به ۲۱۰ میلیون دلار فروش کرد. جالب است بدانید که راجر کورمن هم فیلمی به همین نام سال ۱۹۵۵ ساخته بود اما چون نام فیلمش را به یونیورسال فروخت راب کوهن هم توانست از همین اسم برای فیلم اکشنش استفاده کند. فیلم کورمن هم درباره‌ی مسابقات اتومبیرانی بود.
منتقد هم معتقد بودند این فیلمی است که در سطح می‌درخشد و سرگرم‌کننده است اما نکته‌ی عمیقی در آن وجود ندارد.
دو سال بعد قسمت دوم آن با نام «سریع ۲ خشمگین ۲» ساخته شد که جان سینگلتون کارگردانش بود و فیلم ضعیفی از کار درآمد که موفقیت قسمت اول را در زمینه‌ی رضایت مخاطبان دنبال نکرد اما در گیشه باز هم فروش خوبی داشت و بودجه‌ی ۷۶ میلیون دلاری آن با فروش ۲۳۷ میلیون دلاری مواجه شد. این یعنی فرنچایز «سریع و خشمگین» همین جا ساخته شد.
البته شکست قسمت دوم پیش منتقدان و مخاطبان باعث شد سه سال برای ساخت قسمت سوم آن صبر کنند و کلا سراغ تیم دیگری بروند که جاستین لین کارگردانش بود اما داستان چند نوجوان عشق ماشین را روایت می‌کرد و از پل واکر و ون دیزل خبری در آن نبود. فیلم به نسبت بقیه‌ی آثار این فرنچایز فروش چندان هم نکرد.
سال ۲۰۰۹ جاستین لین قسمت چهارم را با همان نام اصلی سریع و خشمگین ساخت که هر چند به‌خوبی قسمت اول از کار درنیامد اما از فاجعه‌ای که قسمت دوم رقم زده بود به مراتب بهتر بود.
طرفداران فیلم هم که دلشان برای این اکشن پل واکر و ون دیزل تنگ شده بود آن را به فروش فوق‌العاده‌ی ۳۶۳٫۲ میلیون دلاری رساندند. منتقد اینترتینمنت ویکلی برای فیلم نوشت که هر چند به درجات بالایی نمی‌رسد اما خوبی‌اش این‌جاست که از محدودیت‌های دراماتیک خودش آگاه است. منتقد هالیوود ریپورتر هم معتقد بود که این دنباله‌ی اصلی قسمت اول است.
جاستین لین چنان توانست خودش را در دل مردم و تهیه‌کنندگان جا کند که ساخت قسمت پنجم هم با نام «پنج خشمگین» به او سپرده شد. فیلمی که سال ۲۰۱۱ اکران شد. حالا بودجه‌ی تولید فیلم هم افزایش پیدا کرده بود و به ۱۲۵ میلیون دلار رسید. البته فروش آن هم معادل ۶۲۶٫۱ میلیون دلار شد. این یکی فیلم نقدهای مثبتی از منتقدان دریافت کرد و سکانس‌های اکشن آن به‌شدت تحسین شد. دواین جانسون هم به بازیگران فیلم اضافه شد که منتقدان بازی او را خیلی پسندیدند و آن را جزء نکات مثبت فیلم ارزیابی کردند.
واکر برای این قسمت با یک مربی پارکور تمرین کرده بود و بیشتر صحنه‌های بدلکاری را هم خودش انجام داد.
داستان «پنج خشمگین» از آن تم اتومبیلرانی فاصله گرفت و با تشویق منتقدان و مخاطبان روبه‌رو شد درنتیجه در «سریع و خشمگین ۶» تصمیم گرفتند پا را از این هم فراتر بگذارند و فیلم مایه‌های جاسوسی هم پیدا کرد. در جلب نظر مخاطب موفق هم شدند. ششمین فیلم پرفروش سال ۲۰۱۳ شد و رکورد پرفروش‌ترین فیلم از سری سریع و خشمگین را زد. فیلم نزدیک به ۷۸۹ میلیون دلار فروش کرد در حالی که رقم تولید آن چندان افزایش پیدا نکرده بود و ۱۶۰ میلیون دلار هزینه‌ی تولیدش شده بود. منتقدان باز هم کارگردانی لین و بازی‌ها را مثبت ارزیابی کردند اما به نظرشان زمان فیلم بیش از اندازه طولانی بود و فیلم‌نامه هم مشکلاتی داشت.
ساخت قسمت هفتم با نام «خشمگین ۷» برعهده‌ی جیمز ون گذاشته شد که او را با فیلم‌های ترسناک «موذی» و «اره» می‌شناختند. تراژدی پل واکر سر این فیلم رقم خورد. فیلم داستان پل واکر و رفقایش را روایت می‌کرد که بعد از ماجراهای قسمت‌های قبلی جرم‌هایی که مرتکب شده بودند بخشوده شد و به آمریکا برگشتند.
فیلم‌برداری سپتامبر ۲۰۱۳ آغاز شد و گروه در تعطیلات عید شکرگزاری بود که پل واکر در سانحه‌ی رانندگی در حالی که خودش پشت فرمان بود درگذشت. خبر درگذشت واکر طرفداران سریع و خشمگین را در بهت و حیرت فرو برد. تهیه‌کنندگان کار فیلم‌برداری را برای مدتی متوقف کردند تا بتوانند چاره‌ای برای نقش برایان اوکانر پیدا کنند که وسط فیلم‌برداری سکانس‌های مربوط به او بودند.
در نهایت تصمیم گرفته شد به احترام پل واکر کاراکتر اوکانر در بازنویسی فیلم‌نامه بازنشسته شود و دوره‌ی کامل این شخصیت به سر برسد. برای سکانس‌های باقیمانده از بدل و البته دو برادر واکر برای فیلم‌برداری استفاده کردند که شباهت زیادی به او داشتند. در حقیقت در باقی فیلم صورت پل واکر روی تن برادرانش یا بدلکار مربوط به او گذاشته شد. مرگ پل واکر برای فیلم البته موفقیت زیادی به دنبال داشت.
سرنوشت تراژیک بازیگر جوان فیلم باعث شد که مردم برای دیدن آخرین حضور او روی پرده‌ی سینما صف بکشند و فیلم را به فروش بالای یک میلیارد و ۵۰۰ میلیون دلار برسانند در حالی که هزینه‌ی تولید آن ۱۹۰ میلیون دلار بود. از طرفی فیلم امتیاز متاکریتیک ۶۷ از ۱۰۰ را از منتقدان دریافت کرد که بالاترین امتیازی است که این فرنچایز از منتقدان گرفته است.
پل واکر سوار پورشه‌اش بود که با سرعت زیاد نتوانست ماشین را کنترل کند و به چراغ برق و دو درخت برخورد کرد. سرعت ماشین بین ۱۳۰ تا ۱۵۰ کیلومتر بر ساعت برآورد شد. البته پدر و دختر واکر شکایتی علیه پورشه تنظیم کردند و به دادگاه دادند که در نهایت پورشه با آن‌ها به توافق رسید.
این پایانی سریع برای بازیگری بود که یکی از پولسازترین فرنچایزهای سینمایی دنیا را از خودش به‌جا گذاشت.
