۱۰ فیلم موزیکال دل‌فریب که اسکار را تصاحب کردند

در این مطلب از ۱۰ فیلم‌ موزیکالی نام بردیم که توانستند اسکار بهترین فیلم را در کارنامه‌ی افتخارات خود ثبت کنند.

سال‌ها قبل از اینکه فیلم‌های ابرقهرمانی مثل امروز بسیاری از مردم را شیفته و دلباخته‌ی خود کنند، فیلم‌های موزیکال با رقص و آواز و شکوه هرچه تمام‌تر آن‌ها را به سینما می‌کشاندند و طرفداران بسیاری داشتند. دیدن فیلم‌هایی مانند «اشک‌ها و لبخندها» (The Sound of Music) هنوز هم پس از سال‌ها لذت‌بخش است. متاسفانه اینطور که به نظر می‌رسد دوره‌ی آن‌ها سر رسیده چون فیلم‌هایی مثل «لالا لند» (La La Land) خیلی کم ساخته می‌شوند و حتی در صورت ساخته شدن هم با کم‌لطفی مواجه می‌شوند.

قرار است استیون اسپیلبرگ «داستان وست ساید» (West Side Story) را بازسازی کند، اما این فقط یک بازسازی است. همچنین اقتباسی از نمایش‌نامه‌ی «در ارتفاعات» (Heights) نوشته‌ی لین-مانوئل میراندا به کارگردانی جان ام‌چو داریم که باید منتظر آن باشیم. گرچه به راحتی می‌توان گفت که هالیوود موزیکال‌ها را هم مانند وسترن در صندوقچه‌ی خاطرات قرار داده، اما بد نیست گاهی به گذشته نگاهی بیاندازیم و تجدید خاطره‌ای کنیم.

۱۰. نوای برادوی (The Broadway Melody)

• کارگردان: هری بومونت
• بازیگران: چارلز کینگ، چد پراوتی، سی لاو و …
• محصول: ۱۹۲۹
• امتیاز راتن تومیتوز: ۳۳ از ۱۰۰

نوای برادوی دومین فیلمی است که اسکار گرفت و اولین فیلم برنده‌ی اسکار بعد از سینمای صامت بود، اما به نظر خیلی‌ها بدترین فیلمی است که بالاترین افتخار را کسب کرد. نوای برادوی به کارگردانی هری بومونت و بازی بسی لاو و آنیتا پیج درباره‌ی دو خواهر رقصنده و خواننده است که درگیر یک مثلث عشقی می‌شوند. در واقع اولین فیلم برنده‌ی اسکار فیلم «بال‌ها» (Wings) یک فیلم صامت محصول ۱۹۲۷ است، اما از لحاظ کیفیت ساخت هنوز هم احساس می‌شود از نوای برادوی جلوتر است.

۹. به راه خود می‌روم (Going My Way)

• کارگردان: لئو مک‌کری
• بازیگران: بینگ کرازبی، بری فیتزجرالد، ریسا استیونر و …
• محصول: ۱۹۴۴
• امتیاز راتن تومیتوز: ۸۱ از ۱۰۰

به راه خود می‌روم یک فیلم شیرین درباره‌ی کشیشی است که سبک متفاوتی در کار خود دارد و باعث دگرگونی کلیسایی می‌شود که در آن سعی دارد کودکان را به راستی و درستی راهنمایی کند. این فیلم در ۷ رشته، از جمله بهترین فیلم، بهترین کارگردانی (لئو مک کری) و بهترین بازیگر نقش اول مرد (بینگ کرازبی) برنده‌ی اسکار شد.

بینگ کرازبی صدای زیبایی دارد و در این فیلم ترانه‌های زیبایی هم می‌خواند. با این اوصاف، داستان فیلم خیلی جذاب نیست و به عنوان یک فیلم متوسط نمی‌توان مطمئن بود که آن را دوست خواهید داشت یا نه. چون موزیکال بودنش خیلی احساس نمی‌شود.

۸. الیور! (Oliver)

• کارگردان: کارول رید
• بازیگران: الیور رید، ران مودی، شانی والیس و …
• محصول: ۱۹۶۸
• امتیاز راتن تومیتوز: ۸۲ از ۱۰۰

درباره‌ی فیلم به راه خود می‌روم گفتیم که موزیکال بودنش خیلی محسوس نیست. خب، چرایی‌اش در مقایسه با فیلم الیور! معلوم می‌‌شود. این فیلم یک موزیکال واقعی برگرفته از تیاتر موزیکال و براساس رمان چارلز دیکنز ساخته شده است. الیور! که در آخر یک علامت تعجب هم دارد، درباره‌ی یتیمی است که به یک مجرم خیابانی تبدیل می‌شود.

الیور! در چهل و یکمین دوره‌ی جوایز اسکار، برنده‌ی بهترین فیلم و همچنین بهترین کارگردانی (کارول رید) شد و در واقع «دختر شوخ» (Funny Girl) را با اینکه موسیقی بهتری داشت، شکست داد.

۷. زیگفلد کبیر (The Great Ziegfeld)

• کارگردان: رابرت زی‌لنرد
• بازیگران: لوئیز راینر، میرنا لوی، ویلیام پاول و …
• محصول: ۱۹۳۶
• امتیاز راتن تومیتوز: ۶۴ از ۱۰۰

زیگفلد کبیر یکی دیگر از فیلم‌هایی است که واقعا مثل یک موزیکال درست و حسابی احساس نمی‌شود. این فیلم به کارگردانی رابرت زی‌لنرد و بازی ویلیام پاول در نقش زیگفلد کبیر، بیش از هر چیز مانند یک فیلم زندگی‌نامه‌ای از مردی است که به عنوان یک شومن و خواننده بر روی صحنه اجراهای فوق‌العاده‌ای دارد.

خوشبختانه داستان فیلم جالب است. اما کمی از لحاظ بار موسیقیایی ضعیف عمل می‌کند. زیگفلد کبیر در هفتمین دوره‌ی جوایز اسکار در سال ۱۹۷۷ برنده‌ی جایزه‌ی بهترین فیلم شد.

۶. ژی‌ژی (Gigi)

• کارگردان: وینسنت مینلی
• بازیگران: لزلی کارون، لوئی ژوردان، موریس شوالیه و …
• محصول: ۱۹۵۸
• امتیاز راتن تومیتوز: ۸۱ از ۱۰۰

داستان ژی‌ژی شیرین است. مثل لولیتا (Lolita)، اما به نوعی خوشایندتر. دختری (با بازی لسلی کارون) برای تن‌فروشی خود را می‌آراید و نظر یک مرد ثروتمند (با بازی لویی ژوردان) را جلب می‌کند و در نهایت به دام او می‌افتد.

این فیلم در مراسم اسکار سال ۱۹۵۹ برنده‌ی ۹ جایزه در همه‌ی رشته‌ها از جمله بهترین کارگردانی (وینسنته مینلی)، بهترین فیلمبرداری و بهترین آهنگ شد. صحبت از ترانه‌ها شد، «برای دختران کوچک از بهشت تشکر می‌کنم» (Thank Heaven for Little Girls) یکی از موزیک‌های زیبای این فیلم است که توسط یک پیرمرد خوانده شده است. این فیلم از نظر بصری، خیره کننده است.

۵. یک آمریکایی در پاریس (An American In Paris)

• کارگردان: وینسنت مینلی
• بازیگران: جین کلی، لزلی کارون، اسکار لونت و …
• محصول: ۱۹۵۱
• امتیاز راتن تومیتوز: ۹۶ از ۱۰۰

با اینکه کارگردانی وینسنت مینلی برای این فیلم به مراتب از ژی‌ژی موفق‌تر بود اما برنده‌ی بهترین کارگردانی نشد. فیلم با بازی ژن کلی بزرگ، در مورد سه دوست است که برای تامین هزینه‌های زندگی در پاریس تلاش می‌کنند و بعدها درگیر یک مثلث عشقی می‌شوند که یک سر آن خود ژی‌ژی است. لزلی کارون در اولین فیلم خود و در بیست و چهارمین دوره‌ی جوایز سال ۱۹۵۲ برنده‌ی اسکار شد و این فیلم توانست «اتوبوسی به نام هوس» (A Streetcar Named Desire) را شکست دهد.

یک آمریکایی در پاریس با توجه به تعداد آهنگ‌ها و سکانس‌های رقص و پایکوبی، مانند یک موزیکال واقعی احساس نمی‌شود، البته از آنجا که جین کلی در آن بازی می‌کند منطقی است. با این حال رقص تماشایی انتهای این فیلم تمام کاستی‌ها را جبران می‌کند.

۴. شیکاگو (Chicago)

• کارگردان: راب مارشال
• بازیگران: رنی زلوگر، ریچارد گی‌یر، کاترین زتاجونز و …
• محصول: ۲۰۰۲
• امتیاز راتن تومیتوز: ۸۶ از ۱۰۰

از برنده شدن آخرین اسکار برای بهترین فیلم موزیکال نزدیک به ۲۰ سال می‌گذرد. شیکاگو فیلمی است به کارگردانی راب مارشال که رنی زلوگر، ریچارد گی‌یر و کاترین زتاجونز که برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن برنده‌ی اسکار شد در آن بازی می‌کنند. این فیلم در مورد دو زن است (با بازی زلوگر و جونز) که مرتکب قتل شدند و قرار است دادگاهی برایشان تشکیل شود.

فیلم شیکاگو بسیار سرگرم کننده است و مانند الیور! یک موزیکال واقعی است و بازیگران به خوبی از پس نقش‌هایشان برمی‌آیند.

۳. داستان وست ساید (West Side Story)

• کارگردان: جروم رابینز
• بازیگران: ناتالی وود، ریچارد بیمر، جرج چاکریس و …
• محصول: ۱۹۶۱
• امتیاز راتن تومیتوز: ۹۲ از ۱۰۰

داستان وست‌ساید احتمالا موزیکال‌ترین موزیکال این لیست است. این فیلم تماما آواز و رقص است و شاید به همین دلیل باید یک موزیکال‌دوست واقعی باشید تا از آن خوشتان بیاید.

این فیلم به کارگردانی رابرت ویز بیش از سایر موزیکال‌ها و در سی و چهارمین دوره‌ی جوایز در سال ۱۹۶۲ در ۱۰ رشته برنده‌ی اسکار شد، از جمله بهترین بازیگر نقش مکمل زن (ریتا مورنو)، بهترین بازیگر نقش مکمل مرد (جرج چاکریس) و بهترین آهنگسازی. داستان وست‌ساید در کل یک فیلم عالی است.

۲. اشک‌ها و لبخندها (The Sound of Music)

• کارگردان: رابرت وایز
• بازیگران: جولی اندروز، کریستوفر پلامر، شارمین کر و …
• محصول: ۱۹۶۵
• امتیاز راتن تومیتوز: ۸۳ از ۱۰۰

اشک‌ها و لبخندها با حضور و صدای جولی اندروز و کریستوفر پلامر فقید، داستان زندگی واقعی خانواده‌ی فون تراپ و مرد تنهایی با ۷ بچه است که پس از مرگ همسرش دوباره عشق را پیدا می‎‌کند، اما با یک راهبه! این فیلم بسیار شیرین است و آهنگ‌های بسیار خوبی هم دارد.

اشک‌ها و لبخندها در واقع بالاترین میزان فروش فیلم در آن زمان را داشت. رابرت وایز، برنده‌ی بهترین کارگردانی برای داستان وست ساید، برای این فیلم هم برنده شد. هیچ یک از بازیگران در سی و هشتمین دوره‌ی جوایز اسکار در سال ۱۹۶۶ جایزه نبردند، اما بازی درخشان و شیرین این‌ دو برای ما حتی بعد از این همه سال دوست‌داشتنی و خاطره‌انگیز است و نبردن جایزه چیزی از ارزش‌های آن‌ها کم نمی‌کند.

۱. بانوی زیبای من (My Fair Lady)

• کارگردان: جورج کیوکر
• بازیگران: آدری هپبورن، رکس هریسون، استنلی هالووی و …
• محصول: ۱۹۶۴
• امتیاز راتن تومیتوز: ۹۵ از ۱۰۰

حالا می‌رسیم به بهترین فیلم موزیکال که انصافا باید به عنوان شماره‌ی ۱ در این لیست قرار بگیرد. داستان آن درباره‌ی یک دختر گل‌فروش (با بازی آدری هپبورن) است که با یک زبان‌شناس سخت‌گیر (با بازی رکس هریسون) آشنا می‌شود و هنگام یادگیری نحوه‌ی درست انگلیسی صحبت کردن به یکدیگر علاقمند می‌شوند.

اسکار بهترین فیلم، بهترین بازیگر نقش اول مرد، بهترین کارگردانی و … افتخاراتی هستند که این فیلم توانست در سی و هفتمین دوره‌ی جوایز سال ۱۹۶۵ کسب کند.

فیلم‌های موزیکال دیگری هم مانند «آواز در باران» (Singin ’in the Rain)، «ویولون‌زن روی بام» (Fiddler on the Roof) و «مرغداری؛ شب مرغ مرده» (Poultrygeist: Night of the Chicken Dead) هستند که برنده‌ی اسکار بهترین فیلم نشدند. اما تجربه نشان داده که بهترین فیلم‌ها به ندرت قادر خواهند بود این افتخار را از آن خود کنند. حالا از بین این فیلم‌ها و یا موزیکال‌های دیگر، کدام یک مورد علاقه‌ی شماست؟

منبع: Cinemablend