باب دیلن هنرمند صاحب سبک و برنده‌ی جایزه‌ی نوبل را حتی اگر نشناسید، نامش را حتما شنیده‌اید. او که خواننده، شاعر، آهنگ‌ساز و نویسنده است، به کمک استعداد و هنر منحصربفردش در جنبش‌های اجتماعی و سیاسی تاثیر زیادی داشته و در بین مردم آمریکا جایگاه ویژه و طرفداران زیادی هم از سراسر دنیا دارد.
خواننده‌ای مانند باب دیلن می‌تواند از هرچیزی برای موزیک‌هایش الهام بگیرد. او در روزهای ابتدایی اوج خود برای یک نسل آهنگی آتشین نوشت و اجرا کرد. او استاد جای دادن استعاره‌های تاثیرگذار در اشعار و موزیک‌هایش است. دیلن در دهه‌ی ۶۰ آمریکا، از موسیقی بومی آمریکایی به راک روی آورد و در بوجود آمدن سبک راک بومی (Folk Rock) بسیار موثر بود. دهه‌ی ۶۰ برای ایجاد یک موج جدید فقط مختص دیلن و بقیه‌ی جنبش‌های راک نبود. همچنین در این دهه، سرانجام سینما به اعتباری که شایسته‌اش بود دست پیدا کرد.
فیلم‌های کلاسیک، که اکنون به عنوان نقاط عطف فرهنگ پاپ شناخته می‌شوند، به سرعت در حال افزایش بودند. دو کارگردان که در آن دوران بسیار برجسته ظاهر شدند، آلفرد هیچکاک مهار نشدنی و فدریکو فلینی همیشه شیک‌پوش بودند. دیلن موفق شد همتای هنری خود را در این دو کارگردان و یک قطعه‌ی الهام‌بخش برای یکی از آهنگ‌های قدرناشناخته‌اش بیابد.
باب دیلن مردی صاحب سبک است. این حتی از اولین اثرش در ۱۹۶۲، که مشکلات نسل جدید را بیان می‌کرد، کاملا آشکار بود. در حالی که او اواسط دهه‌ی هشتاد به تالار مشاهیر راک‌اند‌رول راه یافت، در دهه‌ی شصت با آهنگ‌هایش به اندازه‌ی کافی توانایی این را داشت تا با هر کلمه و هر قطعه تاثیر شگرفی بر کل دنیا بگذارد.
یکی از این آثار، «کابوس دیوانه‌وار موتور» (Motorpsycho Nightmare) در آلبوم «روی دیگر باب دیلن» (Another Side of Bob Dylan) بود که در سال ۱۹۶۴ منتشر شد. او به عنوان یکی از طرفداران پر و پا قرص فیلم‌های کلاسیک، با الهام از فیلم «روانی» (Psycho) ساخته‌ی آلفرد هیچکاک و با اشاره‌ی نمادین به فیلم درخشان فدریکو فلینی، یعنی «زندگی شیرین» (La Dolce Vita) این موزیک را ساخت. هر دوی این فیلم‌ها که از محصولات سال ۱۹۶۰ هستند، در تاریخ سینما بسیار تاثیرگذار محسوب می‌شوند و الهام‌بخش اسپین‌آف‌های بیشماری بعد از خود شدند. نکته‌ی جالب اینکه آلبوم «روی دیگر باب دیلن» به گفته‌ی تارانتینو جزو محبوب‌ترین آلبوم‌های عمر اوست.
بیتلز همچنین به طور قابل توجهی فیلم هیچکاک را به عنوان نقطه‌ی اوج یکی از آهنگ‌های خود انتخاب کرد. اما ستایش دیلن از فیلم کابوس‌وار هیچکاک بسیار بارزتر است.
او در صدر آثار سبک بومی کلاسیک ابتدایی خود، سکانس برجسته‌ی فیلم روانی هیچکاک را جای داد و با ترکیب آن با یک داستان طنز قدیمی درباره‌ی یک فروشنده‌ی دوره‌گرد که در خانه‌ای در یک مزرعه اقامت می‌گزیند و توسط دختر کشاورز اغوا می‌شود، موزیک کابوس دیوانه‌وار موتور را ساخت. اگر این آهنگ توسط یک فرد با جسارت دیلن ساخته نمی‌شد، نمی‌توانست سخنگوی یك نسل باشد زیرا دیلن، بر خلاف ماریون در فیلم روانی، با آزادی بیان و قدرت لازم برضد هرآنچه می‌خواست سخن می‌گفت.
این اثر یک بار دیگر قدرت دیلن را به عنوان یک ترانه‌سرای روایت‌گر نشان داد، اما همانطور که از عنوان موزیک پیداست، به آن روی طناز دیلن هم اشاره می‌کند. این به دیلن اجازه داد تا نشان دهد که از هنر خودش و دیگران استفاده می‌کند تا برای تغییر یک خط فکری یا حتی تاثیر بر عقاید قدم‌هایی بردارد که عده‌ی کمی می‌توانند آن را نادیده بگیرند.
منبع: faroutmagazine
